Adolf

Nafn Adolfs Eichmanns kemur alltaf öðru hvoru fyrir í fréttum. Það nýjasta er að lausn s.k. Gyðingavandamáls hafi verið ákveðin á fundi í Wannsee í ársbyrjun 1942. Á Borgarbókasafninu í Reykjavík er til bók sem heitir Adolf Eichmann, his life and crimes. Eftir sagnfræðinginn David Cesarani. Samkvæmt bókinni var það Reinhard Heydrich sem bar fundinum boð um það hver lokalaunin væri. Ekki hafa fundist nein gögn um það hver hafi ákveðið þetta. Eichmann hafði gengið í verkfræðiskóla og hafði unnið við að skipuleggja flutninga. Gyðingar voru af einhverjum ástæðum ekki velkomnir í Þýskalandi en gátu flutt til annara landa. Það kom í hlut Eichmanns að stjórna brottflutningi gyðinga frá Austurríki í fullu samráði við forystumenn þeirra. Brottflutningur þeirra frá Austurríki gekk mun betur þaðan en frá Þýskalandi, í hverjum mánuði komust tæplega þrisvar sinnum fleiri frá Austurríki en Þýskalandi, þökk sé góðri skipulagnngu.  Vegna þessa var Eichmann settur yfir allan brottflutning gyðinga. Vegna þess fór hann m.a. tvær ferðir til Palestínu til að athuga með búsetu fyrir gyðinga þar. Bretar vildu ekki nema takmarkaðan flutning fólks þangað, en Eichmann hafði ekkert á móti því að fólkið færi þangað. Skipamiðlari nokkur var með þrjú skip sem sigldu niður Dóná og til Palestínu eftir að styrjöldin var hafin. 

PENINGAR V

x Ársleigan var 800 000 kr.  borguð  fyrirfram til ársins 1958, eigandi stöðvarinnar var Olíufélagið h.f. en það hafði keypt þessa olíustöð tveim árum áður fyrir 800 000  krónur. Seljandinn var sá sami floti og nú var að taka stöðina á leigu aftur. Í byrjun maí árið eftir kom svo Bandarískur herafli til Íslands aftur. Hér fór hjólin að snúast hratt. Liðlega 3000 Íslendingar fengu vinnu við uppbyggingu í heiðinni fyrir ofan Keflavík, Bandaríkjamenn borguðu þrefalt verð fyrir vinnuna. Prentvélin góða í Ameríku framleiddi græna smurolíu á hagkerfið.  Kæliskápar og þvottavélar urðu almenningseign á Íslandi. Uppsveiflan endaði í kreppu sem varð vegna þess að ákveðið var að afnema höft og skrá krónuna rétt, var það gert með lögum frá Alþingi sem samþykkt voru í ársbyrjun 1960. Var þetta kallað viðreisn. (verð á einum dollar fór úr 16 kr í 40).Atvinnuástand var bágt til að byrja með en um mitt ár 1960 var allt komið á fullt.  Haustið 1967 sprakk þessi blaðra og árið eftir var hagkerfið botnfrosið. Svona hefir gengið hjá Lýðveldinu Ísland, upp og niðursveiflur á víxl. Halldór heitinn Sigurðsson var fisksali á Grímstaðaholtinu var með vog í búðinni sinni, á voginni var lítið lok og á lokinu stóð sveiflustillir. Þarna undir var skrúfa sem var notuð til að stilla útslagið á voginni. Nú ætti Ríkisstjórnin bar að fara og finna svona vog eins og Dóri átti og setja sveiflustillinn á hagkerfið.

PENINGAR IV

x IV  Bandaríski herganaiðnaðurinn var settur á fulla ferð, atvinnuleysi fór úr 25% í 3% á nokkrum mánuðum. Bretar urðu fljótlega blankir, það kom ekki að sök Kanarnir áttu góðar prentvélar og prentuðu bara seðla, seðlarnir voru notaðir til þess að borga fólki í hergagnaiðnaðinum laun sem svo bara dreifðust út um þjóðfélagið og settu allt í gang. Það sem kom mörgum á óvart að það var ekkert gull á bak við þessa nýju seðlaútgáfu. Nú kviknaði á perunni, það þurfti ekkert gull ef hægt var að kaupa vörur fyrir seðlana, þá var allt í lagi. Bandaríkin höfðu þá sérstöðu  1945 að þar var allt óskemmt og hægt að framleiða hvað sem var. Nánast allt sem til framleiðslunnar þurfti var til í landinu. Til þess að koma Evrópu aftur í gang var Marshallaðstoðin sett á laggirnar, Bandaríkjamenn störtuðu sinni ágætu prentvél og sendu seðla til Evrópu. Seðlarnir fóru svo til baka aftur sem greiðsla fyrir ýmis tæki og tól sem hinar stríðshrjáðu þjóðir þörfnuðust til að endurnýja sinn iðnað.  Íslendingar þénuðu mikla peninga í þessari seinni heimsstyrjöld og keyptu heilan togaraflota af Bretum. Samningar voru undirritaðir þrem vikum eftir árásirnar á Hirosima og Nagasaki.  Nú hefir það komið í ljós að þetta voru umframbirgðir af herskipum (Naval trawlers). Til að hægt væri að kona eldsneyti um borð í skipin úti á sjó voru þau með olíukyntum gufuvélum sem eyddu þrisvar sinnum meiri olíu en Dieseltogarar.Blómlegur atvinnuvegur fór lóðrétt á hausinn. Hér var komin kreppa árið 1950,Þá um haustið tók Bandaríski flotinn á leigu olíubirgðastöð í Hvalfirði

PENINGAR III

iii Síðsumars byrjuðu Íslenskir togarar að landa fiski í Cux og Bremerhafen, Þjóðverjarnir borguðu þrefalt verð. Vegna þess að stríð geysaði á Norðursjó leyfðu Bretar það að okkar togarar færu um Dönsku sundin og gegnum Kílarskurð svo hægt væri að klára samninginn. Gullfoss var seinasta skipið sem fór, drekkhlaðinn gæruskinnum sem sett voru á land í Stettin. Landsbankinn borgað útgerðarmönnum, þeir svo sínum mönnum, hér á landi byrjuðu hjólin loks að snúast aftur. Kaupendur greiddu fyrir fisk og gærur  inn á reikning  Landsbankans í Dresdener bank. Sá banki brann upp til agna  í fosfóreldi nokkrum vikum fyrir stríðslok. Undir músteinahrúgunni fannst gullklessa sem hann Walther heitinn Kratsch hjálpaði Rússunum við að bræða í hleifa með gastækjum sem hann smíðaði. Aldrei fór eitt einasta Mark til Íslands.Einustu efnislegu gæðin sem komust hingað heim var bjór sem togarakarlarnir tóku með sér , innflutningur á bjór var bannaður, þess vegna er ekkert um hann í hagskýrslum.      Bretar og Frakkar voru bandamenn Pólverja og sögðu Þjóðverjum stríð á hendur.  Verksmiðjan í Wolfsburg fór að smíða herjeppa, undirvagninn var sami og í VW bjöllu. Ambi Budd í Berlín smíðaði yfirbyggingarnar, Ambi Budd í Chicago hannaði yfirbygginguna á Ameríska herjeppann.

PENINGAR II

  Eitthvað af þessu gulli sem fór frá  Evrópu er talið hafi orðið eftir á Íslandi. Er í því sambandi bent á Þingholtsstræti 29a, Reykjavík og fleiri hús byggð á svipuðum tíma.  Við stríðslok var nánast allt bankagull komið til Bandaríkjanna, þar var hægt að prenta nóg af seðlum, allir kjallarar fullir af gulli. Hjólin snerust hratt. Ný fyrirtæki   voru stofnuð og gefin út hlutabréf sem hækkuðu í verði. Mest spennandi voru fjárfestingafélögin sem keyptu upp önnur félög og sameinuðu, samlegðaráhrifin hækkuðu enn verð hlutabréfanna. Samnefnari alls þessa var Goldman Sachs. Svo rann upp fimmtudagurinn 24. október 1929, dagana á undan hafði markaðurinn í Wall Street verið tregur, menn reyndu að losna við bréf með því að lækka verðið, skriðan fór af stað. Öll hlutabréf lækkuðu, 220 dollarar urðu að tveim. Kreppan mikla var skollin á, allt dróst saman í öllum heiminum   Evrópa var öll í sárum og ekkert lausafé, atvinnuleysi  mikið í Bretlandi og hungursneyð í Þýskalandi. Nazistar  náðu völdum og létu prenta peninga án þess að eiga nokkurt gull, nóg vinna og matur.  Ríkið lét smíða skemmtiferðaskip fyrir verkamenn og þeir gátu lifað eins og milljónerar eina viku á ári. Hinar vikurnar hömuðust þeir við að leggja vegi og byggja nýjar verksmiðjur. Ein verksmiðjan var 1600 metra löng, stál var sett inn í annan endann  og Fólksvagnar út um hinn.  Nazistar náðu undir sig nokkrum ríkjum í Evrópu og réðust svo inn í Pólland 1. september 1939.

PENINGAR I

    Peningar hafa verið í umræðu að undanförnu. Fyrstu heimildir um mótaða peninga eru 2500 ára gamlar. Peningarnir voru mótaðir úr góðmálmi, búin voru til myntkerfi og vörur fundu sitt verð á markaði. Menn hafa alltaf verið hræddir um peningana sína því þurfti að hafa traustar geymslur. Gullsmiðir byrjuðu því á að geyma peninga og gáfu út staðlaðar kvittanir. Svo var byrjað að nota þessar kvittanir í viðskiptum, góðmálmurinn var bara í geymslunni hjá gullsmiðnum.Peningaseðillinn var kominn til sögunar.Smátt og smátt urðu sum gullsmíðaverkstæðin að bönkum.Gyðingar hafa lengi verið góðir handverksmenn og gullsmiðir, tengdust þeir því fljótt bankastarfsemiÖll alvöru bankaviðskipti í Saana höfuðborg Yemen eru gegnum gullsmiði.Fyrri heimstyrjöldin raskaði öllu jafnvægi í viðskiptum, gullið streymdi frá Evrópu til Bandaríkjanna sem greiðsla fyrir vopn. Þýski kafbáturinn Bremen er talinn hafa sokkið, drekkhlaðinn gulli djúpt suður af Dyrhólaey.

REYKJABORG PS

xx Á fundinum með foringjanum í maí '42 kvörtuðu flotaforingjarnir yfir skorti á stórum flutningakafbátum. Hitler sagðist geta fengið þá keypta á Ítalíu, svo þegar þeir Ítölsku væru úr leik væru tilbúnir þýskir flutningakafbátar sem átti að nota fyrir byrgðaflutninga til Íslands. Frá Íslandi stóð til að gera flugvélaárásir á skipalestir. Fyrir mörgum árum var viðtal við mann í Morgunblaðinu sem hafði í Þýskalandi kynnst Þjóðverja sem heilan vetur var að æfa árás á Reykjavíkurflugvöll. Maðurinn var fallhlífahermaður og átti að svífa niður á flugvöllinn og kveikja í flugvélum. Frá flugvellinum átti svo að fara niður að höfn og sökkva skipum. Undankoma átti að vera frá Sandskeiði með flugvélum. Svo rækilega hafði þetta verið æft að maðurinn gat teiknað upp flugvöllinn og helstu umferðaræðar rúmum áratug eftir stríðslok.  Af frásögninni mátti ráða að srandhöggið átti að verða haustið 1941 og er þarna hugsanlega komin skýring á því hvers vegna Bandaríkjamenn komu hingað í júlí sama ár. 

REYKJABORG VIII

VIII   Þegar Fróði kom til Vestmannaeyja komu Breskir hermenn um borð í bátinn og leituðu uppi allar kúlur og kúlnabrot sem finnanleg voru í Fróða. Einn skipverja fann vélbyssukúlu í sænginni sinni og stakk henni í vasann, sá var sóttur af herlögreglu og kúlan tekin af honum. Annar lá særður á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja,  kúla sem læknar höfðu skorið úr honum var sömuleiðis tekin. Þegar höfundur þessarar greinar fór að afla upplýsinga um loftvarnarbyssur Breskra kafbáta í seinni heimstyrjöld komst hann að því að Bresku bátarnir voru búnir Svissneskum Oerlikon byssum eins og þeir þýsku, byssukúlurnar voru því engin sönnunargögn. Bók Chapmans leysti þetta, Oerlikon byssurnar fóru Bretarnir ekki að nota fyrr en um mitt ár 1942.  Áður en kafbátar eru teknir í notkun er áhöfnin æfð í því sem hún á að fara að fást við. Torbay N-79 er eini kafbáturinn sem vitað er um þar sem æfingum er sleppt. Ferðin sem sögð er hafa verið farin til Kanada (6 -21 mars) virðist hafa verið æfingaferðin. Breska flotastjórnin gaf Íslensku skipunum upp siglingaleiðina og þá hefir N-79 verið á svæðinu og ráðist á þessi “Þýsku” skip sem kafbátsmenn fengu skeyti um að væru þarna. Þannig gekk það fyrir sig í Eyjahafinu. Setið fyrir skipum sem njósn hafði borist um og byrjað að skjóta á háfrar mílu færi.  Dagbækur þær sem sagðar eru sanna Þýska aðild að málinu eru skrifaðar á ritvél með undirskriftum sem eru eins og spíralar eftir Stefán frá Möðrudal.Það eina sem vitað er um höfundinn er að hann virðist hafa lesið söguna af Percival Keene þar sem stórsiglan var alltaf skotin sundur með stóru fallbyssunni á Eldflugunni.  Togarinn Vörður frá Patreksfirði fann björgunarfleka af Reykjaborgu, 170 mílur norður af st. Kilda. Flekinn var rannsakaður af lögreglu í Reykjavík.Nú stendur það eitt eftir, að við fáum að vita hvort kúlnagötin á flekanum voru eftir 20 mm Oerlikon eða 8 mm Lewis.

REYKJABORG VII

VII Einn þeirra Íslendinga sem lifði af sagðist hafa séð eitthvað sem líktist svörtum eldspúandi kassa á sjónum. Fallbyssan var í turninum og þurfti Torbay  því aðeins að stinga turninum upp úr yfirborðinu þegar árás var gerð ofansávar. Hernaðurinn í Eyjahafinu gekk því gekk því ágætlga, á seinni hluta ársins 1941 sökkti Torbay 14 seglbátum, 4 skonnortum, 5 flutningaskipum, 3 olíuskipum, 2 tundurspillum og einum Ítölskum kafbát. Við útkomu bókar Chapmans varð upplaup í Breskum fjölmiðlum vegna meintra morða á Þýskum hermönnum sem voru farþegar á einu af seglskipunum og höfðu gefist upp. Chapman lýsir þessum drápum í bókinni og afgreiðir þau með því að líklega hafi þessir menn ætlað að ráðast á kafbátinn með handvopnum. Auch ein anderer Fall wird in dem Buch "Kriegsverbrechen in Europa und im Nahen Osten", herausgegeben von Franz W. Seidler und Alfred de Zayas, dokumentiert: Am 9. Februar 1942 bringt das britische U-Boot "HMS Torbay" in der Ägäis einen deutschen Frachter auf und versenkt ihn durch ein Prisenkommando. Die sieben an Bord angetroffenen deutschen Soldaten versuchen, sich in einem Rettungsboot in Sicherheit zu bringen, werden aber alle gezielt von den britischen Seeleuten erschossen. Der U-Boot-Kommandant erhält dafür das Victoria-Kreuz und wird 1956 sogar Konteradmiral.   In English
Also another case is " in the book; War crime in Europe and in approaching Osten" , given change of Franz W. Seidler and Alfred de Zayas, document: On 9 February 1942 the British submarine brings " HMS Torbay" into the Ägäis a German freighter up and sinks it by a boarding party. The seven on board found German soldiers try to bring itself in a life raft in security however all purposefully by the British sailors are shot. The commander of submarine receives for it the Victoria cross and becomes 1956 even to countering admiral.   Við stríðsglæparéttarhöldin í Nürnberg var reynt að sanna stríðsglæpi á Þýska flotaforingja, það tókst ekki. Rétturinn komst að þeirri niðurstöðu að þetta hafi verið harður hernaður en alltaf rekinn samkvæmt settum reglum. Árásin á Reykjaborgu hefði hefði nægt til að koma Dönitz flotaforingja í gálgann. Erich Topp foringi á U 552 lifði af styrjöldina og því hefði verið hægt að láta hann leggja fram dagbókina í réttinum. Það var ekki gert vegna þess að U 552 var að fylgjast með veðri. Þýska flotastjórnin hafði beðið um að gerðar yrðu loftárásir á Breska flotann í höfn á tímabilinu 10-20 mars. Þess vegna var þessum vopnlitla bát U 552 haldið úti til 16. mars.

REYKJABORG VI

vi    Kafbáturinn Torbay var smíðaður í Chatham hann var 84 m. langur með tveim 2500 ha Diesel vélum og 2 x 1450 ha rafmótorum til notkunar neðansjávar. Fjörtíu og átta manna áhöfn var á bátnum.Þjóðverjar gerðu loftárás á skipasmíðstöðina í nóvember 1940 svo afhending bátsins drógst þar til í janúar 1941, báturinn var vopnaður sextán tunduskeytum, fjögura tommu fallbyssu sem var í turninum og þremur Lewis vélbyssum til loftvarna. Vegna þess hve Lewis byssurnar voru bilanagjarnar var sett Svissnesk Oerlikon lftvarnabyssa í bátinn árið 1942.  Antony Miers var yfirforingi á bátnum í upphafi, næstráðandi var Paul ChapmanOg hefir hann skrifað sögu af veru sinni um borð í Torbay og heitir hún SUBARINE TORBAY. Í bókinni eru myndir af áhöfninni og virðist hún öll hafa verið vel sjóuð þegar hún var skráð á Torbay. Samhæfing áhafnarinnar fólst í skotæfingum við Thamesósa og svo var lagt upp í fyrstu ferðina 6. mars 1941, vegna þess að Chapman lenti í sóttkví gat hann ekki farið með og segir því ekkert frá þessari ferð í bókinni að því undanskildu að N-79 átti að fylgja skipalest til Halifax.  Kl. eitt aðfaranótt 22. mars leggur Torbay af stað frá Clyde til Alexandríu í Egyptalandi þaðan sem báturinn var gerður út þar til í maí 1942.Torbay herjaði mest á Eyjahafi og sökkti þar fjölda skipa auk þess að bjarga samveldishermönnum frá eynni Krít og  flytja strandhöggsmenn til Afríku.Bátnum fylgdu einn eða tveir strandhöggsmenn (mariners) sem voru á vélbyssunum m.a. vegna þess hve vanir þeir voru að vinna með vélbyssum og lagnir við aðkoma þeim í gang þegar þær klikkuðu. Fyrsta herförin frá Alexandríu hófst 28. maí og voru í þeim leiðangri sökkt tveim olíuskipum, tundurspilli, skonnortu og þremur seglbátum (caique).Seglbátarnir voru svipaðir á stærð og íslenskir vertíðarbátar, voru þeir taldir vinna við flutninga fyrir Þýska hernámsliðið. Áhafnir seglskipanna voru oftast (ein undantekning) skotnar með vélbyssum og skipunum sökkt með fallbyssuskotum. Ef fallbyssan var biluð eða skotfæralaus var gengið frá skipunum með vélbyssuskothríð eða lítilli TNT sprengju (1,25 lb). Lýsingar Chapmanns á þessu öllu eru líkar lýsingum Íslendinganna sem sluppu lifandi frá árásunum í mars.