KEFLAVÍK 1963 VIII

x 

 Vélin var með sjálfvirkum startloka sem átti bara að þrýsta á eins og startara í bíl, þannig að allt þetta vesen með að törna á dápunkt og skjóta bara einu sinni var óþarfi. Nú skildi ég hvers vegna danska var kennd í vélskólanum.  Þetta með bókina var tímamótauppgötgvun, varð nú vélstjórnin leikur einn. Einu sinni gerðist það, um miðja viku að sjór komst í reimarnar,við settum  varareimarnar á, svo fóru þær, áfram var streðað svo bilaði radarinn þegar lækkaði á rafgeymunum. Á miðjum föstudagsmorgni var haldið af stað heim, allt rafmagn búið, þá kom þoka, engin radar. Einar stýrimaður sagði að það skipti engu máli, hann myndi bara reikna út hvenær ég ætti að beygja fyrir Garðskaga, svo gaf hann upp stefnuna og bað um að verða vakinn þegar ég væri búinn að beygja. Um það leiti sem ég beygði létti þokunni en þá var ekkert land að sjá. Einar kom upp og var áhyggjufullur á svipinn, ég spurði hvort ætti að vekja Leifa. Einar harðbannaði það og sagði að það mætti ekkert tala um þetta, sagðist hafa látið mig fara heldur djúpt, Jónas skólastjóri hefði sagt að það væri betra en að stranda. Svo mættum við togaranum Jóni Forseta sem var á leið til Grænlands. Þá var stýrimaðurinn fljótur að finna út úr þessu og við komumst heim án viðkomu í Grænlandi. Bjarni háseti var eitthvað lasinn, læknirinn bannaði honum að vera til sjós, við vorum bara þrír eftir, Leifi sagðist bjarga því, hann fann nýjan háseta, sá hét Guðsveinn og var Lögreglumaður í Hafnarfirði, hann var löngu leyfi til að hvíla sig á lögreglustarfinu. Einar stýrimaður átti gamlan Dodge bíl sem við fórum á til Reykjavíkur í landlegum og fór Guðsveinn með. Eitt sinn er við vorum á suðurleið, var okkur Einari boðið í kaffi heima hjá Guðsveini.  Þar sem við erum að drekka kaffið spyr frúin hver hann sé þessi flinki kokkur sem sé þarna á Svaninum, hann situr nú hérna á móti mér við borðið svaraði stýrimaðurinn, hann er vélstjóri líka ætli það sé eitthvað úr smurolíunni sem bætir matinn.

KEFLAVÍK 1963 VII

x 

 

Jón Katarínusson hafði verið annar vélstjóri á einum þriggja tundurduflaslæðara sem keyptir voru hingað frá Bretlandi eftir stríð, þeir voru á leið til Spánar með saltfisk þegar skipið fór að leka, djúpt undan Írlandi.

Þeir sendu út neyðarkall, flugvél   fann þá, flaug of lágt og fór í sjóinn. Allir sem í henni voru fórust, þetta fékk svo á fyrsta vélstjóra að hann gafst eiginlega upp. Þá sendi Jón, Gústa Ben,  ofaní sjóinn í vélarrúminu til að taka síuna af sogröri lensidælunnar en það hafði alltaf stíflast. Við þetta fór sjórinn að minnka í skipinu, áður en þeir settu vélina af stað aftur sökktu þeir stórum segldúk fyrir framan stefnið. Þegar skriður komst á skipið pressaðist dúkurinn upp að stefninu og lokaði verstu lekastöðunum, komst skipið til hafnar á Írlandi og sökk þar við bryggju. Farmurinn var ónýtur og útgerðin hafði takmarkaðan áhuga á þessu sokkna skipi sínu. Var áhöfnin þarna í nokkra mánuði og lifði á því að selja ýmislegt úr skipinu. Óla fannst fiskiríið ekki nóg og það hljóp eitthvað óyndi í karlinn, eftir eina helgina kom hann ekki aftur. Engan kokk var að fá svo ég bætti því bara við vélstjórnina. Mamma sagði mér hvað allt það helsta  þyrfti að sjóða lengi og svo bætti ég þetta upp með pakkasúpum. Svo lenti Jón yfirvélstjóri á fylliríi og kom ekki aftur. Þá vorum við bara fjórir á, skipstjórinn var gamall vélstjóri þannig að þetta gerði ekki svo mikið til. Ég fékk vélstjórakojuna í káetunni, þar voru ýmis gögn varðandi vélina m.a. notkunarhandbók, bókin var á norsku, ég hafði lært dönsku í vélskólanum og gat þess vegna lesið bókina.

KEFLAV'IK 1963 VI

x 

 

 Í Svaninum var nýleg 240 h.a. Wickmann vél, framan á vélinni var heljarmikið svinghjól á þessu svinghjóli voru spor fyrir þrjár reimar sem drifu dynamó sem festur var við stjórnborðssíðuna. Aftan á vélinni voru lensidælur sem voru viðkvæmar fyrir óhreinindum. Ef t.d. eldspýta eða fiskbein festist í contraventlunum á dælunum þá gat sjór komist í reimarnar og þá skemmdust þær og dynamórinn hætti að virka.  Framan á svinghjólinu var kúpling fyrir spildæluna, sem var stjórnborðsmegin og var drifin með keðju. Þessum drifbúnaði var haldið uppi að framan, af kúlulegu sem fest var við lestarþilið. Við höfðum varareimar með samsetningum sem við gátum sett við út á sjó, en þær entust ekki  vel. Ef það slitnuðu reimar þá skiptum við um í inniveru, það var ógurlega erfitt verk og svo voru allskonar smáhlutir í kúpplingunni sem vildu detta niður í kjalsogið.  Guðleifi skipstjóra fannst lítil framtíð í þessum Humarveiðum svo við skiptum fljótlega yfir á fiskitroll,  trollið var með 80 feta höfuðlínu og  hlerarnir svona einn og hálfur fermetri, þetta fannst mér gömlum togaramanni hálfgerð leikföng. Garðar hafði fiskað vel í trollið árið áður og fyrir hagnaðinn hafði verið keyptur radar, bómuvinda og stýrið verið vélvætt með snekkjudrifsmótor sem tengdur var við stýrishjólið með reim.

Út við Eldey voru einhverjir blettir þar sem hægt var að veiða löglega í þetta troll.  Við fórum út á sunnudögum  og lönduðum eftir hádegi á föstudögum, þetta var svona svipuð vinnuvika og hjá vanalegu fólki að því undanskildu að við höfðum engan ákveðin hvíldartíma, en fiskiríið var ekki meira en svo að við gátum oft lagt okkur á toginu.  

GEIRFINNUR II

Nú í gærkvöldi var viðtal við Dr Gísla Guðjónsson réttarsálfræðing í sjónvarpinu. Umræðuefnið var fólk sem játar á sig sakir með von um það að hið sanna komi í ljós seinna. Þetta virðist hafa getað verið raunin í s.k. Geirfinnsmáli þar sem nokkur ungmenni voru dæmd til þungra refsinga.

 

Geirfinnur Einarsson fór að heiman 19. nóvember 1974, síðan hefir ekki til hans spurst.

Ári eftir að hann hvarf handtók lögregla  nokkra ringlaða unglinga sem eftir langt varðhald og  yfirheyrslur, sem oft hafa verið taldar á  jaðri lagann, játuðu ungmennin að hafa barið þennan mann til bana. Til að hafa nú allt löglegt fóru tveir lögreglumenn í umdeilda ökuferð þar sem þeir sönnuðu að hægt var að fara frá Kjarvalsstöðum til Keflavíkur  á tæplega einum og hálfum klukkutíma, með viðkomu á nokkrum stöðum.   Nú hefir verið gerð tafla  yfir ferðalag lögreglunnar á  R 1400 sem var á þessum tíma kraftmikill VOLVO.  Þegar þessi tafla er skoðuð kemur í ljós að vegalengdin sem farin er áður en lagt er upp til Keflavíkur er nákvæmlega 25, 00 Kílómetrar. Leggtímar innan Reykjavíkur enda allir á þriðja eða sjötta tug sekúndna  57, 54, 27, 29, 29 og 21 sekúnda.  Leggurinn til Keflavíkur er farinn á 33 mín 15 s

Ungmennin sögðust hafa ekið leggi 1 og 2 á gömlum LAND ROVER  sem stýrt var ungri stúlku.  Leggi  3 t.o.m. 6 ók sama stúlka nú á VW bjöllu. Á sjöunda legg stjórnaði starfsmaður Menningarsjóðs bjöllunni. Sakborningar báru að á undan bjölluni hafi farið

Mercedes B. T 608 og beðið við Aðalstöðina í Keflavík.   Hámarks ökuhraði á svona

M.B. Transporter er samkvæmt upplýsingum framleiðanda 92-94 km/ klst

 

 

                                                            Vegal.                   Leggtími                       Heildartími

                                                             Km                       mín +s           mín+1/100

 

Kjarvalsstaðir - Grýtubakki   1              6,9         6,9        9-57              9,95          9,95

Bið                                                                                        0                 0,00

Grýtubakki - Hjallavegur       2             5,6        12,0         7-54             7,90         17,85

Bið                                                                                        0                  0,00

Hjallavegur - Ásvallagata      3             5,5         17,5         7-27             7,45         25,30   

Bið                                                                                         1-0              1,00        26,30

Ásvallagata - Lambhóll          4             2,0          19,5        3-29             3,48        29,78  

Bið                                                                                         3-0              3,00        32,78

Lambhóll - Ásvallagata          5            1,7          22,2        2-29              2,48        35,26

Bið                                                                                        2-0               2,00        37,26

Ásvallagata - Vatnsstígur       6             3,3          25,0        5-21             5,35        42,61             

Bið/benzin                                                                            7-0               7,00        49,61

Vatnsstígur- Aðalstöð              7           47,3          72,3       33-15           33,25      82,87

 

 

Heildar ferðatími:   82,87 mín.   Eða 1 Klst  22 m. og 52 s.

 

Kjarvalsstaðir-Vatnstígur    42,61 mín         Aksturst.  36,61    Meðalhraði  41,0  Km/klst

 

Vatnsstígur- Aðalstöð         40,26 mín          Aksturst.  33,25    Meðalhraði  85,5 Km/klst

 

Vegalengdir mældar á kortum.

 

Vatnsstígur-Miklatorg 1,4    Km         1,5   Reykjavík          1:15000   1961

Miklatorg-Engidalur   7,5    Km          7,5   Suðvesturland    1:75000  2005

Engidalur-Aðalstöð   35.8    Km        36,0   Reykjanes          1:50000  GPS

 

Samtals:                                              45,0 Km

 

Vasabók Fossberg    1976   R.vík-K.vík  48 Km

Vegagerðin               2007   R.vík-K.vík  47 Km

 

Uppgefnar vegalengdir á landi eru Póstleiðir.

Pósthús-Vatnsstígur       0,7 Km

Aðalstöð-Pósthús           1,0 Km

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

KEFLAVÍK 1963 V

x 

 Þetta var upphafið að Tækniskóla Íslands, sem nú er hluti af Háskólanum í Reykjavík. Þarna í Vélskólanum voru útbúin skólaspjöld, gerði það Sigurður Guðmundsson ljósmyndari, bróðir Hauks pressara. Við vorum stór hópur sem biðum á biðstofu ljómyndarans, einhver klifraði upp á háaloft og kom niður með hrúgu af gömlum Lesbókum, þarna í einu blaðinu var frásögn af strandi togarans Júní 1. Desember 1948 ásamt mynd af áhöfninni, ég fór með blaðið heim.

Á föstudaginn langa hringdi ég í Ólaf Guðlaugsson og sagði honum frá þessari grein.

Óli spurði hvort ekki væri hægt að skjóta þessu til sín, það var gert og varð hann glaður þegar hann sá blaðið. Óli  var nú kokkur á Svaninum og voru þeir einir eftir hann og Einar Pálmason stýrimaður. Skipstjóri var nú Guðleifur Ísleifsson, mikill sjómaður og hörkutól.  Þegar ég ætlaði heim spurði Óli hvort skóladrenginn vantaði ekki aura, jú það gat verið. Okkur vantar mann á morgun, ertu ekki með. Við fórum frá Keflavík um nóttina í versnandi veðri, þegar við komum út að Eldey var varla stætt á dekkinu vegna veðurs. Þegar átti að taka fyrstu baujuna seig hún bara niður í strauminn og hvarf, þá var snúið við og komum við inn um tíuleitið að morgni, þannig að þetta varð stuttur róður. Leifi skipstjóri spurði hvort ég gæti ekki komið þegar  skólinn væri búinn.  Að prófum loknum kláraði ég svo með þeim vertíðina.

Í lokin var svo sameiginlegt borðhald á Hótel Sögu ásamt frúm þeirra sem þær áttu.

Um sumarið var ráðgert að veiða humar og átti ég að verða annar vélstjóri en fyrsti var Jón Katarínusson ógurlegur járnkarl, hafði hann siglt allt stríðið, kyndari á togurum og hafði frá mörgu að segja. Jón hafði verið vélsjóri hjá Þórði Sigurðssyni frá Hvassahrauni og átti Þórður bátinn að nafninu til.  Þórður var orðinn þreyttur á útgerðinni og flutti til Seyðisfjarðar, sagði hann Jóni og öðrum dugnaðarmanni sem þarna var að þeir mættu róa á bátnum þar til eigandinn segði til sín. Eftir rúmt ár komu lögfræðingar frá Útvegsbankanum og tóku bátinn. Jón sagði að þetta hafi verið góður tími, bara tveir á, alltaf á trolli, allt í fisksalana, nótulaust.

KEFLAVÍK 1963 IV

x 

 

 

 

 Á Stokksnesi var búið að reisa stöðvarhús, þar settum við upp sex Atlas Superior Dieselvélar sem voru liðlega 500 h.ö. hvor, þessar vélar voru á stálrömmum og voru 8 litlir gormar undir hverju horni. Við pípararnir settum upp kælikrfi sem vann þannig að stöðugt sauð á vélunum, vatns gufublandan fór upp í stóran geymi sem var þarna upp undir þaki, þar skildist gufan frá og þéttist síðan í kælum sem voru þarna fyrir utan húsið. Frá franleiðanda vélanna kom úttektarmaður, gamall sjóvélstjóri sem var kallaður Bob, sá hafði nú frá ýmsu að segja, hafði siglt mikið til Kína þar sem uppáhalds matur hafnarverkamanna var skipshundar sem karlarnir voru alltaf að klappa.  Um miðjan September kom aulýsing í útarpinu frá Vélskólanum þar sem sagði m.a. að skólinn ætlaði næsta vetur að vera með deild til undirbúnings námi í tækniskólum á Norðurlöndum.  Ég sendi umsókn í símskeyti og fékk jákvætt svar. Þegar til Reykjavíkur kom virtist þetta nú vera frekar laust í reipunum. Vegna þess hve mikið var að gera í síldinni, voru frekar fáar umsóknir í vélstjóradeildina. Skólastjóranum Gunnari Bjarnasyni sem var maður ráðagóður, stofnaði þá bara tækniskóla til þess að halda uppi lágmarkslífi í Vélskólanum. Gunnar hafði á yngri árum átt verktakafyrirtæki með Sigurði Thoroddsen. Þeir félagar lögðu Reykjavíkurfluvöll á mettíma. Talið er að þarna hafi verið við störf 2000 verkamenn. Þarna var úrvalslið kennara,  Dr. Bjarni Einarsson kenndi Íslensku, Dönsku og Ensku.  Bríet Héðinsdóttir leikkona kenndi þýsku. Helgi Gunnarsson tæknifræðingur  kenndi reikning. Ottó Valdimarsson rafmagnsverkfræðingur kenndi algebru og eðlisfræði. Runólfur Þórðarson efnaverkfræðingur kenndi efnafræði.  Þótt þetta virtist laust í reipunum í byrjun, gekk þetta allt upp að lokum.  Bríet hélt þarna uppi þýskum járnaga og gerði ómennskar kröfur að því er okkur fannst og var nú bara að ganga frá okkur. Svo fór að líða að skrúfudegi þá datt einhverjum í hug að kjósa Bríeti kennara ársins. Bríet vann kosninguna, fékk 97,3% atkvæða. Eftir þetta skánaði hún aðeins og nemendurnir fengu smá tíma til að læra aðrar greinar.  Um vorið komu prófdómarar frá Danmörku og Noregi höfðu þeir umsjón með prófum sem við tókum. Af  þrjátíu og þremur sem byrjuðu luku átján prófi.

KEFLAVÍK 1963 III

x 

 

  Á prammanum voru tveir grabbakranar með einum vír og þessu gat enginn almennilega stjórnað nema togaramaðurinn Gunnar Þormóðsson sem hafði verið með Gylfa á Ingólfi. Ef hífing með þessu misheppnaðist féll grabbinn niður í lestina og gat farið niður úr botninum á bátnum ef lítið var eftir. Þessi prammi var í eigu Kveldúlfs sá sem sá um peningamálin hét Vésteinn og var auðvitað kallaður fésteinn. Skipstjóri á prammanum var Jón Gestur vélstjóri úr Hafnarfirði, vegna þess hve skipstjórastarfið var erilsamt þurfti hann að ráða vélstjóra, slíkir menn voru torfinnanlegir, loks fannst einn heimsfrægur vélstjóri frá Akureyri. Jón Gestur sýndi nýja vélstjóranum vélarúmið og kenndi honum að smyrja. Um haustið kom vélstjórinn til Jóns og sagðist vera búinn að finna nýjan smurstað. Jón fór með vélstjóranum niður og spurði hvar þetta væri, hinn tók áfyllingarlokið af ventlalokinu og sagði sko hérna stendur oil. Hvar hefurðu sett olíuna á vélina, nú hérna sagði vélstjórinn og dró út olíukvarðann. Einu sinni kom vélstjórinn til skipstjórans og spurði hvað það héti sem pípulagningamenn notuðu og væri svona beint hné.  Það er auðvitað staurfótur svaraði Jón Gestur.  Þarna hittum við Gústa Ben, hann var vélstjóri á Baldri, eina tundurduflaslæðaranum sem var eftir. Þeir voru að flytja síld norður. Skipið var orðið svo lélegt að það höfðu verið settir fjögra tommu battingar gegnum vélarrúmið á milli lestarþiljanna og vélstjórinn ferðaðist eftir þessu eins og loftfimleikamaður.     Saltað var á mörgum plönum og aðalgatan þakin tommu þykku lagi af síldarúrgangi sem flaut út af yfirfullum vörubílum.

KEFLAVÍK 1963 II

x 

 

 

 Þessu verki stjórnaði fullorðinn Bandaríkjamaður Fred Garfield sem var starfsmaður Nordberg. Fred tók menn í próf með átaksmæli og lét svo hvern og einn vinna við það þar sem hans eðlilega átak hentaði. Sjómaðurinn var látinn hnýta alla hnúta og "törna". Til þess að undirstykkin héldust heil þurfti að lágmarka sveigju sveifarásanna. Þegar sveifarásinn hafði verið settur í undirstykkið var það rétt af með hjálp kastklukku sem sett var á milli sveifanna. Stöðugt var verið að mæla og "törna" eftir því sem vélarnar skriðu saman. Seinast var þetta svo rétt af þegar segulmögnunarvélin hafði verið tengd. Við náðum að rétta þetta í u.þ.b. hálf þau vikmörk sem vanalega voru leyfð á þessum vélum.

Bjarni Ólafsson skósmíða og pípulagningameistari var að vinna þarna við pústkerfið, hann spurði mig seinnipartinn í  júní, hvort ég væri ekki búinn með Iðnskólann, jú það var svo. Bjarni sagði að það yrði haldið sveinspróf í pípulögn þarna í Keflavík í lok mánaðarins, sér fyndist að ég ætti að skrá mig , það gerði ég eitt kvöldið hjá Ásbirni Guðmundssyni pípulagningameistara. Við vorum þrír saman í þessu prófi og var ég yngstur.  Prófið fór ágætlega, ég varð lægstur í verklega hlutanum en hæstur í þeim bóklega.  Fljótlega eftir að þessu prófi lauk var komið að því að setja upp aðra rafstöð á Hornafirði. Til Hornafjarðar fór ég keyrandi og kom við hjá Gylfa á Seyðisfirði, síldarverksmiðjan var enn í smíðum, Gylfi sat í hvalbátnum og kveikti upp einu sinni á sólarhring í nokkrar mínútur, til þess að halda bátnum heitum. Sýslumaðurinn hafði Gylfa grunaðann um leynivínssölu en yfirvaldið fór mannavillt, það var annar Reykvíkingur, kranamaður sá svaf í hvalbátnum og rak vínbúð. Nú var kranamaðurinn í orlofi og hafði beðið Gylfa að sjá um reksturinn, hann fékk sér í glas á kvöldin en hélt markaðsstarfi í lágmarki. Þarna var síldinni landað í togara sem voru í löngu verkfalli þeir fluttu hana í verksmiðjur á norðurlandi, til þess að umskpa var notaður gamall prammi, sem kallaður var "Óli" eftir forsætisráðherranum Ólafi Thors.

KEFLAVÍK 1963 I

 

 

Í lokin 1962 var Gylfi Helgason sendur  á hvalbát austur á Seyðisfjörð.  Vélin í bátnum var ónýt og ketilinn átti að nota til að kynda síldarverksmiðju sem þar var í smíðum. Fyrir að skríða inn um gluggan í hlíðunum var Eiríkur af föður sínum sendur umsvifalaust í afvötnun á Bláa Bandið. Þannig að hann  gat ekki haldið upp á lokin fyrr en um miðjan júní en þá gat hann sameinað loka og þjóðhátíðardaginn. Annars var þessi vera hans þarna nokkuð söguleg, því heilbrigðisyfirvöld höfðu keyft frá Bandaríkjunum "rafmagnsstól" sem átti að nota til þess að venja menn af áfengisþorsta. Þetta var þannig útbúið að sjúklingurinn sat á rafskauti og svo var hitt skautið tengt við drykkjarmál sem í var settur Whiskídreitill. Svo átti að drekka úr málinu við það fékk hann rokna rafstuð sem átti að draga úr drykkjuhneigðinni. Einn öflugur togarakarl Ástráður reyndi þrjátíuogtvisvar sinnum áður en hann gafst upp. Náði aldrei sopanum.

Við Gunnlaugur Jónsson frændi minn, sem á þessari vertíð var vélstjóri á m.b. Jökli frá Reykjavík, vorum á einhverju sluxi í c.a. viku en þá sendi pabbi mig í vinnu suður með sjó. Suður á Stafnnesi var Bandaríski herinn að reisa stöð fyrir símsamband milli Evrópu og Ameríku þessar stöðvar voru búnar spegilloftnetum  sem gátu verið allt að 40x40m. að stærð. Stöðvarnar sendu  sterkan grannan geisla sem speglaðist í veðrahvolfinu. Rússarnir áttu ekki að geta hlerað svona búnað. Til þess að drífa þetta voru á Stafnnesi fjórar 750 h.a. og ein 1300 h.a. Nordberg Dieselvélar og voru keyrð á þessu samtímis 1500 h.ö. .  Minni vélarnar þoldu ekki álagið, höfuðlegurnar voru í undirstykkinu og þau sprungu eftir 15- 20000 kl.st. keyrslu. Þurfti því að taka vélarnar sundur og skipta um undirstykkið.

VATNSTJÓN

 

Hæsta tíðni vatnstjóna í heiminum er á Íslandi. Vatnstjón eru eru okkur dýrari en brunatjón. Hver fjölskylda verður fyrir alvarlegu vatnstjóni á 15 ára fresti að jafnaði, sé miðað við margfræga vísitölufjölskyldu er þetta tjón 225000 krónur að meðaltali. Þeir sem komast næst okkur í þessum ósköpum eru Svíar en þeirra tjón eru að stórum hluta vegna vatnsleiðslna sem frostspringa í sumarbústöðum. Hvers vegna verða tjón hér hjá okkur. Leiðslur eru lagðar inni í útveggja einangrun, veggirnir leka, vatn kemst að leiðslunum og inni í einangruninni eru kjöraðstæður fyrir tæringu. Tæringarhraði tvöfaldast við hverjar 5°C sem hiti hækkar.  Vatn lekur meðfram innmúruðum baðkörum og rennur niður lagnaraufar þar sem víða eru kjöraðstæður fyrir tæringu. Þetta er nú það helsta. Hvers vegna er þetta svona?  Það kom kreppa og stríð. Í kreppunni var lítið byggt og svo þegar stríðið skall á fimmfaldaðist þörfin fyrir pípulagningamenn (eða rörlagningamenn eins og þeir hétu þá)  Handlagnir mótoristar urðu löggiltir pípulagningameistarar og fengu leyfi til þess að kenna nemum nokkuð sem þeir alls ekki kunnu.  Ný stétt varð til ,,Píparar". Ekki skipti lengur máli hvernig farið var að, steypu var bara slett yfir allt draslið og svo sá rigningin um framhaldið.  Skólaganga pípulagnanema hefir löngum verið í lágmarki og oft snúist um það að réttlæta launagreiðslur til einhverra manna sem kerfið var í vandræðum með. Hafnfirðingar hafa þó oft meira af vilja en mætti reynt að hafa þessi mál í lagi. Nú er svo komið að þeirra litla deild er orðin yfirfull með liðlega 80 nemendur af öllu landinu. Þegar flest er í verklegum tímum eru fimm fermetrar á hvern nemanda. Á meðan þetta er svona stendur liðlega 1000 fermetra fullkomin kennsluaðstaða nánast auð og ónotuð í Keldnaholti. Til að bæta ástandið hefir einhverjum dottið í hug að flytja þa starfsemi suður í Vatnsmýri og leggja hana undir Háskólann í Reykjavík. Svona að endingu má segja frá því að sami Háskóli átti fullkominn búnað til að kenna á raflagnir.  Húsvörður Háskólans hringdi í nokkra verknámsskóla og bauð kennurum að hirða dótið því hann vildi ekki henda því á haugana að skipun Rektors.