Keflavík 1962 IX

x 

 Á landstíminu daginn áður höfðum við útbúið heljar trossu af gólfdreglum og skítugum fötum sem við hengdum aftaní bátinn, þetta varð allt tandurhreint þótt ekkert væri þvottaefnið. Þegar við höfðum þrifið vildum við Þröstur kaupa rjómatertu, en það vildi Villi ekki, sagði að það væri bara froða, á þessum degi væri keypt söngvatn. Við unglingarnir fórum því upp á bílastöðina og keyptum eina Vodka Vyborowa, bílstjórarnir höfðu fengið sent hlass frá Reykjavík í tilefni dagsins. Þegar söngvatnið var farið að virka byrjuðu sögurnar :   Stýrimaðurinn sagði okkur frá aflakló úr Vestmannaeyjum, sá var ekki mjög bókhneigður, en fór í Stýrimannaskólann til að afla sér réttinda. Kennarinn spurði hann hvernig siglingaljós ætti að nota í Hvítahafinu. Aflaklóin vissi þetta ekki, en næsti maður hvíslaði að honum svört ljós og hann svaraði svört ljós.  Óli hafði náttúrlega verið í Hvítahafinu, á Hallveigu Fróðadóttur, þar um borð var líka þjóðskáld Árnesinga Guðmundur Haraldsson.  Ráðamenn höfðu verið smeykir um að Guðmundur lenti í strætinu og ráðið viðþví var að koma honum á Hallveigu. Gallinn á þessu var bara sá að skáldið var lítið fyrir vinnu, ef honum var sagt að gera eitthvað, spurði hann á móti hver ætti að gefa fuglunum. Guðmundi var sagt upp en hann hætti ekki.  Næst var honum sagt að það væri stelpa í símanum á Togaraafgreiðslunni þegar Hallveig var að fara, Gvendur sá í gegnum það og komst með. Endir sjómennsku skáldsins varð sá að Skipstjórinn réði menn í allar kojur og lét bátsmanninn smíða rúm milli borðanna í borðsalnum, Gvendur var látinn sofa þar, gallinn fyrir Gvend var bara sá að það var stöðugt rennirí þarna og hann gat lítið sofið og sofnaði ekki almennilega fyrr en heima hjá sér næst þegar þeir komu í land. Þegar skipið fór út  aftur var Guðmundur Haraldsson ekki vaknaður  og þannig endaði hans sjómennska. Haraldur kokkur var frá Eyrarbakka eins og Guðmundur, hann sagðist hafa verið að róa úr Keflavík á stríðsárunum, vinur hans og hann áttu heimboð hjá tveim stúlkum sem voru þarna í verbúð. Þegar þeir mæta í verbúðina eru þar eru þá fyrir fjórir Amerískir landgönguliðar, þarna varð ósætti og hröktust Íslendingar undan út úr verbúðinni. Þar tóku þeir til fótanna og landgönguliðarnir á eftir,  sá þeirra sem fljótastur var náði Halla, sem snerist til varnar og sneri kanann niður í vörubílsflak sem þarna var. Kom höfuðið niður á vélina og varð mikið sár.  Frétti Halli seinna að landgönguliðinn hefði látist á sjúkrahúsi hersins. Þetta var saga sem Ólafur Guðlaugsson átti ekkert svar við og leystist þar með samkvæmið upp, enda söngvatnið búið. Siglfirðingarnir leigðu sér flugvél og fóru heim í beinu leiguflugi, við hinir tókum rútuna til Reykjavíkur.

Athugasemdir

[Eyþór Árnason, 15.9.2007 kl. 18:20]

Já hver á að gefa fuglunum? Það er góð spurning. Kveðja

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 15.9.2007 kl. 21:15]

Sæll Gestur. sammála Eyþóri góð spurning,
þetta er líkt svarinu sem maður fær oft
nú til dags. Bíddu aðeins.
Þarna er líka verið að koma sér undan verkinu.
              K.v.
               

[Gestur Gunnarsson , 16.9.2007 kl. 01:51]

Sæl bæði.

Guðmundur var liti karlinn með kassalagaða hausinn sem gekk um göturnar í R.vík með þunna skjalatösku undir arminum. Í Hvíta hafinu rann tonn af slógi og hryggjum út um lensportið á klukkutíma, á góðum degi, það þurfti nú ekki neinn sérstakan mann í það.  Allir þurfa að lifa, ekki bara þeir sem eru í bönkunum. Kostnaður við öryggisgæslu legst á vöruverð, þá minnkar maturinn hjá smáfuglunum í Fellahverfinu og þeir teygja sig lengra.