Keflavík 1962 II

 

 

 Um ellefuleytið kom Àsmundur og Svanurinn renndi að bryggjunni skömmu síðar með fulla lest af boltaþorski. Àsmundur kynnti mig fyrir skipstjóranum Garðari Magnússyni frá Hökuldarkoti. Fóru þeir svo niður í lúkar en ég í löndunina. Lestin var lúgufull, forum við tveir og tveir til skiptis, í tíu mínútna törnum að tína fiskinn upp úr steisunum. Þegar við svo komum löndunarmálinu niður fór þetta að ganga betur. Við vorum búnir að ganga frá eittleytið. Það var ræst klukkan 6. Kokkurinn var búinn að taka til mat, hann var kallaður Halli. Þegar við vorum að klára kaffið heyrðum við að slegið var af og kallaði "bauja". Èg tók stakkinn, snaraðist upp og tók baujuna með Einari Pálmasyni stýrimanni, við draujuðum henni aftur á hekk. Einar sýndi mér hvernig átti að hringa færið niður og þar með var ég orðinn baujumaður. Netin voru dregin með lágþrýstu vökvaspili og var fyrsti vélstjóri oftast við spilið. Fyrsti vélstjóri var elsti maðurinn um borð. Hann hét Jóhann en var kallaður Dalli. Annar vélstjóri var kallaður Villi og sá um það vandasama verk að leggja niður netin og raða steinum og kúlum. Við úrgreiðsluborðið voru svo hásetarnir, stýrimaðurinn og kokkurinn. Þarna í byrjun vertíðar voru auk mín þarna hásetarnir Indriði Indriðason, Þröstur Brynjólfsson og tveir strákar frá Siglufirði, Jói og Palli. Siglfirðingarnir höfðu verið hásetar á togaranum Elliða sem brotnaði og fórst í fárviðri í febrúar. Þeim Elliðamönnum var bjargað á elleftu stundu af togaranum Júpíter sem var undir stjórn Bjarna Ingimarssonar. Þegar ég hafði verið nokkrar mínútur þarna í úrgreiðslunni fór ég að verða skrýtinn í maganum og ældi svo eins og múkki. Toppstykkið var greinilega ekki programmerað fyrir sveiflutíðni netbáts, þetta var sjóveiki sem varði í þrjá sólahringa. Aðal vinna okkar háseta var að ná fiskinum úr netunum og gera þau klár fyrir næstu lögn. Þetta gat stundum verið snúið því steinarnir virtust hafa tilhneigingu til að snúast utanum netin. Kúlurnar voru úr gleri, klæddar netpoka, hnútarnir á því neti höfðu alveg sérstaka tilhneigingu til að festast í þorskanetinu. Það var á köflum mun veiðnara á kúlur en fisk.