Reykjavík 1957 XXII

x 

Á morgnana mættum við í olíustöð Olíufélagsins sem var úti á flugvelli og fengum lista yfir biluð kynditæki sem við svo gerðum við. Mikið tengdist þetta frostinu því að í olíunni var vax sem storknaði í frosti og þá drapst á fýringunni.

Ef einhver truflun varð á eldinum sló öryggi út og þurfti maður oft ekki að gera annað en setja það inn aftur. Allur þessi búnaður var svo fullkominn að lítill möguleiki var á að kviknað gæti í. Þess vegna hefi ég aldrei geta skilið hvernig olíukynditæki gat kveikt í sumarbústað Forsætisráðherrans á Þingvöllum.

 Um vorið höfðum við klárað að steypa upp húsið okkar í Skerjafirðinum og settum nú í það hitakerfi sem við tengdum ofnana í gamla húsinu við. Í Garðabæ var Kaj nokkur Jörgensen að byggja sér hús innan við sökkulveggina hafði hann lagt sex tommu skolprör allan hringinn og tengt við steyptan brunn í kyndiklefanum. Við útveggina voru op upp í herbergin og svo átti að blása heitu lofti ofan í brunninn inn í hebergin um þessi op. Þarna settum við upp ketil með hitaelimenti og blásara, virkaði þetta prýðilega.

Athugasemdir

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 23.8.2007 kl. 10:52]

Takk fyrir frásögnina Reykjavík 1957.
Þú kannt að stinga í kýlin, en sprengir
þau ekki alveg,
enda kæmist engin upp með það.
Er það nokkuð?
               Kveðjur.