Reykjavík 1957 II

x 

 Gylfi hafði hug á að verða sjómaður, við fórum því niður að höfn og spurðumst fyrir í Tryggvagötu hittum við Hjalta kennara sem sagði okkur að það hefði verið að koma nýr bátur sem væri að fara á síld og svo mætti prófa Bæjarútgerðina. Svo ítrekaði hjalti það að ég ætti að fara í langskólanám, því ég hefði lært tveggja vetra námsefni í reikningi á fimm dögum.  Bæjarútgerðin vildi bara vana menn svo ekki fengum við pláss þar. Um kvöldið fórum við heimsókn ti Hjálmars Þorsteinssonar á Þjórsárgötunni og tókst honum að útvega Gylfa pláss á Ingólfi Arnarsyni sem var að landa saltfiski. Ég fylgdi svo Gylfa til skips og þar hittum við Eirík Sigurjónsson sem var ráðinn á skipið.

Helgi pabbi Gylfa hafði fengið smá frí úr vinnunni og kom til að kveðja, Helgi færði Gylfa vinnuvettlinga því það var óþægilegt að vera berhentur í því slarki sem togaravinna er. Þarna lágu margir togarar svo mér datt í hug að spyrja um vinnu, jú það var bara að mæta morguninn eftir. Klukkan korter fyrir átta var ég mættur í Togaraafgreiðsluna og var sagt að fara um borð í Þorkel Mána sem var að koma inn drekkhlaðinn af saltfiski. Hleðslan var svo mikil að það var ökkladjúpur sjór við spilið. Fyrir vinnu við togarana var borgað mun meira en fyrir almenna verkamannavinnu, þarna lá maður á hnjánum og reif upp saltfiskinn og henti í lödunartrog sem tók eitt og hálft tonn.   Lönduninni stjórnaði snarvitlaus karl sem hét Bjarni, hann réðist á mig með ógurlegum skömmum fyrir eitthvað sem ég hafði ekki gert rétt. Fullorðinn maður sem þarna var fór þá að skamma Bjarna fyrir allt það sem hann gerði vitlaust og fór hann þá upp úr lestinni með skottið milli lappanna. Vegna fisklyktarinnar fékk ég ekki að fara með strætó og var því orðinn ógurlega þreyttur á kvöldin. Einn morgunin vaknaði ég ekki og menn komnir í allar stöður þegar ég kom niður í Togarafgreiðslu.