STRÍÐSGLÆPUR ?

 

 

 

 

Haustið 1960 var sá er þetta ritar

  háseti á togaranum  Þormóði Goða. Við vorum að veiða karfa við Nýfundnaland.

Eitt sinn að kvöldlagi í góðu veðri sátum við nokkrir á spilgrindinni og biðum eftir að trollið væri híft. Einn af strákunum fór þá að segja sögu af föður sínum sem hafði verið á togaranum Reykjarborgu sem kafbátur réðst á að kvöldi 10. marz 1941. Faðir félagans hafði komist lifandi frá þessu en sár af kúlnabrotum. Þrír lifðu af árásina og komust á fleka þar sem einn lést af sárum. Faðir skipsfélagans taldi að þarna hafi verið á ferð Breskur kafbátur. Þessi skoðun var byggð á því að kúlnabrot sem tekin voru úr honum á sjúkrahúsi í Skotlandi voru ekki lögð fram í sjórétti þar ytra. Ástæðu Breskrar árásar taldi hann geta verið að Reykjaborg var smíðuð í Frakklandi, með þriggja hæða brú og u.þ.b. helmingi stærri en aðrir Íslenskir togarar og ekki ólík mörgum Þýskum togurum. Fyrir nokkrum árum kom út bókin Vígdrekar og Vopnagnýr eftir Friðþór Eydal. Þar eru í Íslenskri þýðingu kaflar úr dagbókum Þýsku kafbátana U 552, U 74 og U 37.

Þessir kafbátar áttu að hafa gert árásir á Íslensku fiskiskipin Reykjaborg, Fróða og Pétursey dagana 10., 11. og 12 marz 1941 í þessum árásum voru myrtir 28 sjómenn.

Dagbókarkafi U 552 er fjallar um Reykjaborg er svona :

" Síðla dags kom skipherrann auga á skipsmöstur úti við sjóndeildarhring í sjónpípu sinni. Virtist honum fara u.þ.b. 1000 lesta skip sem sigldi í krákustígum í s.a. átt.

Samkvæmt leiðarbókinni:  Kafaði þremur og hálfri kl.st. síðar eða kl. 20.05 að Þ. tíma og hafði þá í sigtinu skip sem kafbátsforinginn taldi vera um 1000 lestir og vopnað stutthleyptri fallbyssu. Kl. 20.52 skaut báturinn einu tundurskeyti að skipinu en það sprakk ekki (1). Kveikt var á siglingarljósum skipsins sem þó virtust deyfð. Kl 21.15 kom kafbáturinn úr kafi og hóf eftirför. Tungl óð í skýjum og fylgdi kafbáturinn eftir í öruggri fjarlægð án þess að til hans sæist. Klukkan 23.14 sótti báturinn hratt í átt að skipinu og foringinn gaf skipun um að skjóta að því með fallbyssu kafbátsins,  loftskeytamaðurinn fékk skipun um að fylgjast með neyðarkalli. Fyrsta skotið reið af á 800 m færi. Annað skotið hæfði mastrið sem féll við og þar með talstöðvarloftnetið (3). Við þrija skot bilaði byssan og gaf þá foringinn mönnum sínum skipun um að beita 20 mm loftvarnarbyssum kafbátsins til að áhöfninni yxi kjarkur og reyndi að flýja eða berjast (4). Var nú skothríðin látin dynja á skipinu og brátt komst fallbyssan í lag aftur þó ekki væri hægt að hleypa af henni sjálfvirkt.

Hittu kafbátsmenn illa með henni sökum veltings (5).

Við tíunda skot úr fallbyssunni sáu kafbátsmenn hvar eldur gaus upp á miðju skipinu. Breytti kafbátsforinginn nú um stefnu en vélbyssurnar héldu áfram að ausa skotum yfir skipið og hæfðu gufuketilinn svo það stöðvaðist (6). Gat kafbátsforinginn þess í leiðarbók sinni að meðan á árásinni stóð hefði áhöfn skipsins ekki beitt fallbyssunni í skut þess (7). Brátt biluðu báðar vélbyssur kafbátsins og stðvaðist skothríðin við svo búið. Þá er þess getið að skipið hafi sokkið um kl. 23.40. (8)

 

Við stýrið á Reykjaborg var Eyjólfur Jónsson háseti, og hjá honum Sigurður Hansson kyndari sem hafði farið upp úr vélarrúminu til að viðra sig. Þeir komust báðir af og er frásögn þeirra sem birt var í bókinni "Þrautgóðir á raunastund II " eftirfarandi:

 

Allt í einu flugu eldblossarnir meðfram skipinu og dóu út í myrkrið fyrir aftan það. Hvað var þetta? Eins og ósjálfrátt slökkti Sigurður á sígarettunni og í þögulli eftirvæntingu skimuðu þeir félagar út um brúargluggana. Þeim datt fyrst í hug flugvélaárás, en áttuðu sig strax á því að svo gat ekki verið. Stefna ljósrákanna hafði verið þannig. Ásmundur stýrimaður kom nú aftur upp í brúna og spurði hvað um væri að vera. Þeir sögðu honum frá ljósaganginum og hann ákvað þá að fara niður og vekja skipstjórann. Í sömu svifum yfirgaf Sigurður kyndari einnig brúna og hélt niður í vélina. Eyjólfur var einn eftir í efri brúnni.

Og þá komu ljósrákirnar fljúgandi að skipinu með leifturhraða öðru sinni. Nú var ekki lengur um að villast. Það var kafbátur sem var að skjóta á skipið, og hann hlaut að vera mjög nærri. Í þriðju hrinunni hittu þeir brúna. Kúlurnar fóru allt í kringum Eyjólf sem eins og ósjálfrátt kastaði sér niður og hnipraði sig saman. Fyrstu kúlurnar hæfðu loftskeytaklefann og eyðilögðu hann. Ekki er ósennilegt að Daníel lofskeytamaður hafi verið fyrsti skipverjinn sem féll í árásinni.

Ekki var viðlit fyrir Ásmund stýrimann að komast aftur upp í eftri brúna. Svo áköf var kúlnademban. Eyjólfur heyrði að Ásmundur Sigurðsson, skipstjóri, var nú kominn í neðri brúna, og kallaði hann til Eyjólfs og bað hann að eyna að komast niður og stýra þaðan. Þegar andartakshlé varð svo á árásinni, beið Eyjólfur ekki boðanna og kastaði sér niður í neðri brúna. Þar voru yfirmenn skipsins samankomnir og enn allir heilir á húfi. Eyjólfur fór þegar að stýrishjólinu, en í þessum svifum gaf skipstjórinn fyrirmæli um að stöðva skipið.

Um leið og Eyjólfur greip stýrishjólið, gekk kúla gegnum stýrisvélina og splundraði henni. Fékk Eyjólfur einnig á þessari sömu stundu kúlu í annan handlegginn og gegnum síðuna. Sagði hann við skipstjórann, að hann hefði særzt, og óskaði eftir að fá að fara úr brúnni. Veitti skipstjórinn leyfi til þess og síðasta sem Eyjólfur heyrði hann segja var, að allt yrði að gera til þess að reyna að bjarga mönnum.

Klefi Eyjólfs var ofan þilja, aftan við reykháfinn, og var þar Guðjón Jónsson, 2. stýrimaður, fyrir. Hann var enn ósærður er Eyjólfur kom inn í klefann, en auðséð var að kúlur höfðu hæft klefann, því að björgunarbelti Eyjólfs sem hékk uppi á veggnum, var orðið sundurskotið. Frá klefanum sást út á bátadekkið og kom Eyjólfur þar auga á þrjá skipverja er stóðu við björgunarbátinn. Voru þeir Þorsteinn Karlsson, Hávarður Júlíusson og Árelíus Guðmundsson. Stígvél Eyjólfs voru undir koju hans og beygði hann sig niður eftir þeim. Í sömu andrá skall kúlnahríð á klefanum og þegar henni linnti var Guðjón stýrimaður fallinn. Eyjólfi varð litið út á bátadekkið. Þar lágu nú mennirnir þrír í blóði sínu.

 Og enn magnaðist skothríðinn. Þrumugnýr fyllti loftiðog eyjólfur taldi að bæði væri skotið af vélbyssum og fallbyssu á skipið. Hann skreið út úr klefanum og aftur að björgunarbátnum stjórnborðsmegin. Þar var fyrir Óskar Vigfússon kyndari, lifand, illa særður.

Þegar hér var komið sögu var kviknað í yfirbyggingunni á Reykjaborg. Stóð öll efri brúin í ljósum logum, en lengra fram á skipið varð ekki séð fyrir myrkri og reyk. Enn var það þó ekki tekið að sökkva. Eyjólfur skreiddist upp í björgunarbátinn og sagði Óskari að koma með sér. En til þess hafði hann ekki þrek. Í sömu svifum og Eyjólfur kom upp í bátinn, dundi kúlnahrina yfir bátadekkið og kubbaði í sundur falinn sem hélt bátnum í afturdavídðunni. Féll þá skutur bátsins niður í sjóinn en báturinn hékk á stefnisfalnum í framdavíðunni. Eyjólfur kastaðist í sjóinn, en tókst að ná taki á borðstokknum á björgunarbátnum og vega sig aftur um borð í hann. Skreið hann síðan aftur upp á bátadekkið og að björgunarfleka sem þar var. Á leiðinni þangað varð hann var við Jón Lárusson, matsvein, sem fallið hafði þarna á bátadekkinu, Óskar kyndari komst ekki með Eyjólfi að flekanum. Hann tók þann kostinn að skríða niður í bátinn, sem hafði nú losnað við skipið og maraði á kafi við skipshliðina. Eyjólfur sá að bakborðsbáturinn var enn á sínum stað, en greinilega orðinn gjörónýtur. Eldur var nú einnig kominn upp í klefanum fyrir aftan reykháfinn.

Meðan á þessu stóð varð Eyjólfur var við kafbátinn. Hann virtist færa sig kringum skipið, 30-40 faðma frá því, og reyna að hæfa mennina með byssum sínum. Engin þjóðerniseinkenni sáust á bátnum. Til þess var of dimmt. Reyndi Eyjólfur að færa sig til eftir því sem skotið var á skipið, og fékk hann ekki fleiri sár.

Þegar árásin hafði staðið yfir í nær klukkustund, var eins og skipið fengi á sig mikinn slink, og eftir það byrjaði það að hallast og sökkva ört. Fór Eyjólfur þá upp á björgunarflekann og tók með sér þangað teppi sem Runólfur Sigurðsson hafði átt og lá á bátadekkinu. Þangað að flekanum kom einnig Sigurður Hansson, kyndari, sem hafði verið með Eyjólfi í brúnni þegar árásin hófst. Hafði Sigurður þá farið niður í vélarrúmið til Óskars, 1. vélastjóra, og sagt honum hvað væri um að vera. Skömmu síðar kom skot í gegnum skipssíðuna sem eyðilagði ljósaleiðsluna og einnig var gufurör hæft, þannig að gufan blés út og vélin stöðvaðist. Fóru mennirnir þá úr vélarrúminu og upp á þiljur. Sáu þeir strax að maður lá fallinn í ganginum fyrir framan afturgálgann og töldu að það væri Runólfur Sigurðsson. Ætluðu þeir að fara til hans, en þá dundi yfir kúlnahríð svo þeir urðu að hverfa frá. Leituðu þeir skjóls við spilið á þilfarinu, en þar urðu Óskar Þorsteinsson, 1. vélstjóri, og Óskar Ingimundarson, kyndari, fyrir skotum örskömmu síðar og féllu. Þegar svo var komið leituðu þeir Sigurður og Gunnlaugur Ketilsson 2. vélstjóri, skjóls undir spiltromlunum,  sinn hvoru megin. Urðu þeir þá varir við Ásmund 1. stýrimann,  sem, kallaði til þeirra og spurði hverjir væru fallnir og særðir. Hafðist Ásmundur þá enn  við í neðri brúnni og virtist ósár. Þarna undir spilinu fékk Sigurður skot í fótinn og einnig varð hann var við að skipið var farið að sökkvaþað mikið að sjór var farinn að fossa inn á þilfarið. Stóð hann þá á fætur og kallaði til félaga síns. En Gunnlaugur svaraði ekki. Hann hafði orðið fyrir kúlu og var látinn. Skipið var komið að því að sökkva er Sigurður komst að flekanum. Eyjólfur og hann lágu þarna og sáu skipið rísa meira og meira að framan. Flekinn fór á flot og snerist í soginu frá skipinu. Svo hvarf Reykjaborg í djúpið. Kafbátsmönnum hafði tekist ætlunarverk sitt.

 

 Bandaríski blaðamaurinn Clay Blair sem var kafbátsmaður á Kyrrahafi í síðari heimsstyrjöld, hefir skrifað bók sem heitir HITLES U-BOAT WAR. Ekki er neitt minnst á framangreindar árásir í bókinni.  Þar segir af ferðum U 552 í febrúar og mars 1941, hann lagði upp í leiðangur 22. feb. og  var á veðurvakt ásamt þrem öðrum bátum.  

 

 (1) Seinustu tundurskeytin notaði U 552 til að sökkva olíuskipinu Caillac 1. mars og því ekkert eftir til að skjóta á Reykjaborg.

 

(2) Að sögn þeirra sem komust af var myrkrið algjört og þar af leiðandi engin siglingaljós  eða tungl sem óð í skýjum.

 

 (3) 800 metrar er hálf ensk míla og þarf mikla skyttu til að skjóta í sundur mastur á skipi af svo löngu færi. Í skáldsögu capt. Marryat, Percival Keene er sagt frá svona skoti, ekki urðu skipsmenn varir við þetta en urðu fyrst varir við skothríð úr vélbyssu sem var m.a. hlaðin ljósferilkúlum.

 

(4) U 552 var af gerðinni VII C og í sinni fyrstu ferð. Báturinn var vopnaður einni 20 mm loftvarnarbyssu og  88 mm fallbyssu. Á myndum sem til eru af bátnum sést aðeins ein vélbyssa, 20 mm. Aðrar gerðir voru vopnaðar fleiri loftvarnarbyssum.  Fleiri loftvarnarbyssur voru fyrst settar á VII C í nóvember 1942.

 

(5) Skytta sem hafði skotið sundur mastur hitti illa heilt skip á 100 metra færi.

 

(6) Skipstjórinn lét stöðva skipið fljótlega eftir að árásin hófst.

 

(7) Vopnaðir togarar voru yfirleitt með fallbyssu á palli framan við formastur.

Á Reykjaborg voru björgunarbátarnir aftast á bátadekkinu og ekkert pláss fyrir fallbyssu þar.

 

(8) Vélbyssan var aðeins ein.

 

 

 

 

  Þjóðverjar höfðu árið 1936 skrifað undir alþjóðasamning um notkun kafbáta á stríðstímum (Submarine Protocol). Í samningnum er ákvæði um að ekki megi sökkva skipum, öðrum en herskipum, nema öryggi áhafna sé tryggt.

 Ákvæðið var þannig að var að sökkva mátti skipum eftir að áhöfn var komin í björgunarbáta og öryggi hennar tryggt. Þýski flotinn túlkaði reglurnar á þann hátt að skip sem sigldu undir herskipavernd, væru á ferð í hernaðarlegum tilgangi og því heimilt að ráðast á þau og einnig skip sem sigldu ljóslaus.   Adolf Hitler boðaði flotaforingjana Erich Räder og Karl Dönitz, á sinn fund 14 maí 1942 og lýsti áhyggjum sínum vegna flutnings á hergögnum yfir Atlanshafið. Hitler hafði komið það ráð í hug að kafbátsmenn dræpu eftirlifandi sjómenn í björgunarbátum, með því taldi hann að ekki fengjust menn á skipin. Flotaforingjarnir höfnuðu þessari hugmynd Hitlers og svöruðu því til að ef hann útvegaði tundurskeyti sem virkuðu rétt þá þyrði enginn á sjó lengur.

 

Í ársbyrjun 1941 áttu Bretar undir högg að sækja í styrjöldinni, þeir höfðu á tilfinningunni að Íslendingar væru þeim andsnúnir. Forystumenn verkamannafélagsins Dagsbrúnar handtók herinn fyrir að dreifa bréfi þar sem hermenn voru beðnir um að ganga ekki í verkamannastörf ef af boðuðu  verkfalli yrði. Ritstjórar Þjóðviljans og blaðamaður voru handteknir vorið 1941 og settir í Breskt fangelsi þar sem þeir máttu dúsa vikum saman fyrir litlar sakir.

 

Ýmsir hafa haldið því fram að það hafi verið Breskur kafbátur sem réðist á skipin þarna í marsbyrjun 1941.  Tilgangurinn hafi verið að vinna Íslendinga til fylgis við málstað Breta sem á þessum tíma stóðu einir í þessari styrjöld sem þeir voru að tapa og þess vegna vísir til að grípa til örþrifaráða.

 

Við réttarhöld sem haldin voru í Reykjavík vegna þessara skipstapa kom fram að togarinn Geir hafði verið stöðvaður af Breska kafbátnum Torbay N-79 þann 16. mars, 27 mílur út af Barra Head. Yfirmaður á bátnum  skýrði togaramönnum frá því að daginn áður hafi þeir sökkt vopnuðum þýskum togara sem var með Íslenskan fána málaðan á síðuna.

 

TORBAY, hvaða skip var það? Kafbáturinn Torbay var smíðaður í Chatham hann var 84 m. langur með tveim 2500 ha Diesel vélum og 2 x 1450 ha rafmótorum til notkunar neðansjávar. Fjörtíu og átta manna áhöfn var á bátnum.

Þjóðverjar gerðu loftárás á skipasmíðstöðina í nóvember 1940 svo afhending bátsins drógst þar til í janúar 1941, báturinn var vopnaður sextán tunduskeytum, fjögura tommu fallbyssu sem var í turninum og þremur Lewis vélbyssum til loftvarna. Vegna þess hve Lewis byssurnar voru bilanagjarnar var sett Svissnesk Oerlikon lftvarnabyssa í bátinn árið 1942.

 

Antony Miers var yfirforingi á bátnum í upphafi, næstráðandi var Paul Chapman

Og hefir hann skrifað sögu af veru sinni um borð í Torbay og heitir hún SUBARINE TORBAY. Í bókinni eru myndir af áhöfninni og virðist hún öll hafa verið vel sjóuð þegar hún var skráð á Torbay. Samhæfing áhafnarinnar fólst í skotæfingum við Thamesósa og svo var lagt upp í fyrstu ferðina 6. mars 1941, vegna þess að Chapman lenti í sóttkví gat hann ekki farið með og segir því ekkert frá þessari ferð í bókinni að því undanskildu að N-79 átti að fylgja skipalest til Halifax.  Kl. eitt aðfaranótt 22. mars leggur Torbay af stað frá Clyde til Alexandríu í Egyptalandi þaðan sem báturinn var gerður út þar til í maí 1942.

Torbay herjaði mest á Eyjahafi og sökkti þar fjölda skipa auk þess að bjarga samveldishermönnum frá eynni Krít og  flytja strandhöggsmenn til Afríku.

Bátnum fylgdu einn eða tveir strandhöggsmenn (mariners) sem voru á vélbyssunum m.a. vegna þess hve vanir þeir voru að vinna með vélbyssum og lagnir við aðkoma þeim í gang þegar þær klikkuðu.

Fyrsta herförin frá Alexandríu hófst 28. maí og voru í þeim leiðangri sökkt tveim olíuskipum, tundurspilli, skonnortu og þremur seglbátum (caique).

Seglbátarnir voru svipaðir á stærð og íslenskir vertíðarbátar, voru þeir taldir vinna við flutninga fyrir Þýska hernámsliðið. Áhafnir seglskipanna voru oftast (ein undantekning) skotnar með vélbyssum og skipunum sökkt með fallbyssuskotum. Ef fallbyssan var biluð eða skotfæralaus var gengið frá skipunum með vélbyssuskothríð eða lítilli TNT sprengju (1,25 lb). Lýsingar Chapmanns á þessu öllu eru líkar lýsingum Íslendinganna sem sluppu lifandi frá árásunum í mars.

Einn þeirra Íslendinga sem lifði af sagðist hafa séð eitthvað sem líktist svörtum eldspúandi kassa á sjónum. Fallbyssan var í turninum og þurfti Torbay  því aðeins að stinga turninum upp úr yfirborðinu þegar árás var gerð ofansávar. Hernaðurinn í Eyjahafinu gekk því gekk því ágætlga, á seinni hluta ársins 1941 sökkti Torbay 14 seglbátum, 4 skonnortum, 5 flutningaskipum, 3 olíuskipum, 2 tundurspillum og einum Ítölskum kafbát. Við útkomu bókar Chapmans varð upplaup í Breskum fjölmiðlum vegna meintra morða á Þýskum hermönnum sem voru farþegar á einu af seglskipunum og höfðu gefist upp. Chapman lýsir þessum drápum í bókinni og afgreiðir þau með því að líklega hafi þessir menn ætlað að ráðast á kafbátinn með handvopnum.

 

Við stríðsglæparéttarhöldin í Nürnberg var reynt að sanna stríðsglæpi á Þýska flotaforingja, það tókst ekki. Rétturinn komst að þeirri niðurstöðu að þetta hafi verið harður hernaður en alltaf rekinn samkvæmt settum reglum.

 

Árásin á Reykjaborgu hefði hefði nægt til að koma Dönitz flotaforingja í gálgann. Erich Topp foringi á U 552 lifði af styrjöldina og því hefði verið hægt að láta hann leggja fram dagbókina í réttinum. Það var ekki gert vegna þess að

U 552 var að fylgjast með veðri. Þýska flotastjórnin hafði beðið um að gerðar yrðu loftárásir á Breska flotann í höfn á tímabilinu 10-20 mars. Þess vegna var þessum vopnlitla bát U 552 haldið úti til 16. mars.

 

Þegar Fróði kom til Vestmannaeyja komu Breskir hermenn um borð í bátinn og leituðu uppi allar kúlur og kúlnabrot sem finnanleg voru í Fróða. Einn skipverja fann vélbyssukúlu í sænginni sinni og stakk henni í vasann, sá var sóttur af herlögreglu og kúlan tekin af honum. Annar lá særður á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja,  kúla sem læknar höfðu skorið úr honum var sömuleiðis tekin.

 

Þegar höfundur þessarar greinar fór að afla upplýsinga um loftvarnarbyssur Breskra kafbáta í seinni heimstyrjöld komst hann að því að Bresku bátarnir voru búnir Svissneskum Oerlikon byssum eins og þeir þýsku, byssukúlurnar voru því engin sönnunargögn. Bók Chapmans leysti þetta, Oerlikon byssurnar fóru Bretarnir ekki að nota fyrr en um mitt ár 1942.

 

Áður en kafbátar eru teknir í notkun er áhöfnin æfð í því sem hún á að fara að fást við. Torbay N-79 er eini kafbáturinn sem vitað er um þar sem æfingum er sleppt. Ferðin sem sögð er hafa verið farin til Kanada (6 -21 mars) virðist hafa verið æfingaferðin. Breska flotastjórnin gaf Íslensku skipunum upp siglingaleiðina og þá hefir N-79 verið á svæðinu og ráðist á þessi "Þýsku" skip sem kafbátsmenn fengu skeyti um að væru þarna. Þannig gekk það fyrir sig í Eyjahafinu. Setið fyrir skipum sem njósn hafði borist um og byrjað að skjóta á háfrar mílu færi.

 

 Dagbækur þær sem sagðar eru sanna Þýska aðild að málinu eru skrifaðar á ritvél með undirskriftum sem eru eins og spíralar eftir Stefán frá Möðrudal.

Það eina sem vitað er um höfundinn er að hann virðist hafa lesið söguna af Percival Keene þar sem stórsiglan var alltaf skotin sundur með stóru fallbyssunni á Eldflugunni.

 

 

Togarinn Vörður frá Patreksfirði fann björgunarfleka af Reykjaborgu, 170 mílur norður af st. Kilda. Flekinn var rannsakaður af lögreglu í Reykjavík.

Nú stendur það eitt eftir, að við fáum að vita hvort kúlnagötin á flekanum voru eftir 20 mm Oerlikon eða 8 mm Lewis.

 

 

 

Reykjavík 19. nóvember 2006

 

Gestur Gunnarsson

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• STR

Athugasemdir

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 17.6.2007 kl. 10:19]

                                     Sæll Gestur.
                          Gaman að heyra frá þér aftur.
Það er afar áhugavert að lesa um þennan tíma. það er enn þá betra að það skuli koma frá mönnum,
 sem lifðu þessar hörmungar af. Skildum við nokkurn-tíman komast að sannleikanum??????????
Ég var nú ekki fædd á þessum tíma, fæddist 1942.  Móðurbróðir minn Viggó Emil Þorgilsson fórst með Heklunni R.E.88. 6. júní 1941. Það var mikill missir af honum, eins og öllum öðrum sem fóru á þessum tíma, þetta var svo tilgangslaust.  Það var mikið talað um hann í mínum uppvexti þeir voru líka bestu vinir pabbi minn og Viggó. Þannig að ég ólst upp við  að heyra talað um þessi mál og önnur í sambandi við  eftirstríðs-árin. Og  ekki fer alheimurinn batnandi.
Þakka þér fyrir góð skrif Gestur og hlakka til að lesa meira frá þér.
                                                       Góðar stundir.

[Gestur Gunnarsson , 18.6.2007 kl. 10:24]

Sæl Guðrún.

 Ég fæddist nú bara 1942 eins og þú. Frændi minn Daníel Oddsson var loftskeytamaður á Reykjaborginni. Heyrði ég þess vegna mikið um þessa atburði í æsku. Snnleikurinn kemur alltaf í ljós, bara surning um tíma.

 kv.

Gestur

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 18.6.2007 kl. 11:11]

Takk fyrir athugasemdina.
Afi minn hefur örugglega kannast við frænda þinn Daníel.
Það ku vera rétt hjá þér Gestur sannleikurinn kemur alltaf í ljós.
Fyrirgefðu hnýsnina, en varst þú mögulega í Laugarnesskólanum?

[Gestur Gunnarsson , 19.6.2007 kl. 09:25]

Sæl Guðrún ég var í Melaskólanum.

Hver var afi þinn?

Kv.

 Gestur

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 19.6.2007 kl. 16:15]

Hann afi minn blessaður, var Sigurður Jón Guðmundsson ætíð kenndur við Belgjagerðina,
enda stofnandi hennar.Hann var ættaður frá Hvallátrum Rauðasandshreppi í Vestur-Barðastrandasýslu.
                                  Kveðja. Guðrún.

[Gestur Gunnarsson , 21.6.2007 kl. 09:51]

Sæl Guðrún.

Var ekki Guðni í gasinu sonur Jóns.

 Kv.

Gestur

[Guðrún Emilía Guðnadóttir, 21.6.2007 kl. 15:31]

                           Blessaður Gestur.
Jú hann Guðni belgur (ætíð kendur við belg=Belgjagerðin) var sonur Jóns.
Hann var líka faðir minn.
Kveðja Guðrún.